Rruga për në shtëpinë e Leonorës është e gjatë. Mban rreth 40 minuta me makinë. Në një pjesë të rrugës nuk duken më shtëpi, dhe të duket sikur ke humbur rrugën. Por nuk duhet dhe shumë dhe fillojnë të shquhen disa shtëpi, tek tuk.

Të rinjtë e zonave rurale i shohim shpesh në kafe, ulur buzë rrugës apo edhe në bilardon e fshatit ose qytezës, në rast se ka një të tillë në vendin ku jetojnë.

“Isha 3 vjeçe kur u rrëzova nga shkallët dhe isha 4 vjeçe kur fillova të kuptoj që diçka nuk shkonte me fytyrën time. E kuptova nga shkimet e të tjerëve. Bashkëmoshatarët e mi më thonin: Po ti pse je kështu?.

Anxhela, sot 18 vjeçe, nuk e kishte menduar kurrë se një ditë do të realizonte ëndrrën e nënës dhe 4 motrave të saj. Nuk e mendonte kurrë se një ditë  fshati i saj do të pushonte së qëni e gjithë bota e saj dhe se edukimi për vajzat si ajo nuk ishte thjeshtë një ëndërr.

Saimiri është një djalë 11 vjeçar nga fshati Qukës i Librazhdit. Ai jeton me mamanë Violetën, babin Bujarin, gjyshen dhe dy motrat e tij më të mëdha. I qeshur, i dashur dhe shumë miqësor, sapo e takon të bën menjëherë për vete.